Ο σκοπός ενός άρθρου είναι πρωτίστως να ευαισθητοποιήσει και στη συνέχεια να ξεκινήσει ένας ουσιαστικές διάλογος. Στην Ελλάδα δεν είχαμε ασχοληθεί με το θέμα (“Άσκηση σε Θερμά Κλίματα”) παρότι θα έπρεπε να είμαστε ως χώρα και κοινωνία ιδιαίτερα ευαίσθητοι σε αυτό

Παρακολουθώ τις εξαιρετικές τοποθετήσεις του συναθλητή στο Τρίαθλο κ.Χαραμή Κώστα για διάφορα θέματα (κυρίως οικονομικά) και θα μείνω σε αυτό – το πολύ εύστοχο- που είχε γράψει για το πως οι χώρες αντιμετωπίζουν το θέμα της πανδημίας. Δηλαδή χώρες που βασίζονται στην ατομική ευθύνη και χώρες όπως Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία όπου το κράτος δημιουργεί πολιτικές και δίνει σαφείς οδηγίες για να προστατέψει τους πολίτες. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο δεν έχουν policies & guideliness.

Αυτό κατά τη δική μου άποψη είναι και το ζητούμενο και κυρίως αυτό είναι το ονειρεύομαι για την Ελλάδα μας.

Θα πρότεινα να μην μείνουμε στο τεχνικό ζήτημα του πόσο θα είναι η υγρασία. (Προφανώς γύρω από μία λίμνη αυξάνεται η υγρασία).

Επειδή αυτό είναι ένα ζήτημα που πολλές φορές μπερδεύει γι’αυτό τα κράτη δίνουν πιο απλές οδηγίες με μόνο κριτήριο την θερμοκρασία. Αγώνες στους 35 βαθμούς δεν πρέπει να γίνονται εφόσον δεν υπάρχει screening (ηλικίας, φυσικής κατάστασης, επιπέδου εγκλιματισμού και κυρίως ιατρικού ιστορικού) και αγώνες μεγάλης διάρκειας (θα επιβεβαιώσω το όριο του ACSM) δεν μπορεί να γίνονται με θερμοκρασίες πάνω από 28 βαθμούς.

Τα ερωτήματα είναι :

1. Είναι η διεξαγωγή αγώνων συμβατή με την ανακοίνωση της Πολιτικής Προστασίας;

2. Τι έκανε το Υφυπουργείο Αθλητισμού σε συνέχεια της ανακοίνωσης της Πολιτικής Προστασίας και πως εξειδίκευσέ τα μέτρα για τις αθλητικές δραστηριότητας;

3. Είμαστε σίγουροι ότι οι συμμετέχοντες σε αγώνες γνωρίζουν τους κινδύνους και τα μέτρα πρόληψης και κυρίως γνωρίζουν εάν είναι σε ομάδα υcηλού κινδύνου για θερμικό επεισόδιο;

Στο συγκεκριμένο αγώνα του Τριάθλου “σώζει” τα πράγματα το μικρής διάρκειας τρέξιμο 4,8χλμ και ο χαμηλός δείκτης ακτινοβολίας στις 19:00.

Αρνητικά ότι θα συμμετέχουν αθλητές χωρίς screening και που δεν είναι ενημερωμένοι, εκπαιδευμένοι κ.λπ.

Ο καθένας από εμάς πέρα από το να κοιτάει την “δουλειά” του λογικά έχει και ένα “όραμα” για την πατρίδα του.

Θεωρώ ότι κοινό όραμα μας είναι είτε αφορά τα τροχαία, είτε αφορά την πανδημία, είτε αφορά την οργάνωση του αθλητισμού να φεύγουμε όλο και περισσότερο από τις βαλκνανικές/ τριτοκοσμικές/ ανατολικές μας ρίζες και να γινόμαστε όλο και περισσότερο μία χώρα του Δυτικού Κόσμου.
Φυσικά και δεν μπορούμε να γίνουμε αύριο Νέα Ζηλανδία -Καναδάς – Αυστραλία αλλά αςκάνουμε μικρά βήματα προς τα εκεί.